اتاق بازرگانی و صنایع و معادن جمهوری اسلامی ایران، اگرچه به منظور کمک به فراهم آوردن موجبات رشد و توسعه اقتصاد کشور، تبادل افکار و بیان آراء و عقاید مدیران صنعتی، معدنی، کشاورزی و بازرگانی تأسیس شده است؛ اما مع الأسف این روزها خبرهای خوشی از آن به گوش نمی رسد.
کاش مرکز پژوهش های اتاق ایران با آن بودجه های نجومی خود و به جای تدوین و چاپ این همه کتاب و نشریات رنگارنگ که تاکنون هیچ گره ای از مسائل و مصائب فعالان اقتصادی کشور باز نکرده و صرفاً به کام مؤسسات چاپ و نشر اعوان و انصار آن تمام شده است، مطالعه و پژوهشی در زمینه علل و عوامل بروز این همه نارضایتی از اتاق بازرگانی ایران صورت می داد و نتیجه آن را عیناً منتشر می کرد؛ یا کاش روابط عمومی اتاق ایران یک گزارش در خصوص نظرات، انتقادات و پیشنهادات سازنده ناراضیان از عملکرد مدیران اتاق ایران و اتاق شهرستان ها تهیه و منتشر می کرد.
از سوی دیگر، کاش یک نفر از مسئولین امر با هدف توجیه رسانه ها و نیز تنویر افکار عمومی، به روشنی توضیح می داد در شرایط حاضر که کاهش فعالیت در همه اتاق ها مشهود است، بودجه اتاق بازرگانی ایران چرا باید صرف توسعه ساختمان های اتاق شهرستان ها شود؟! آن هم اتاق هایی که به علت درآمدهای عجیب و غریب و میلیاردی واحدهای بزرگ صنعتی در آن استان ها، آن قدر درآمد دارند که تنه به تنه درآمد اتاق ایران می زنند.
کاش گوش شنوایی در اتاق بازرگانی ایران وجود داشت.
